Powstanie Warszawskie -Interesujące Legitymacje Polskiej Armii Ludowej – “Fałszywka”

 Para Legitymacji Polskiej Armii Ludowej na ojca i syna; Stefana Szablewskiego oraz Witolda Szablewskiego.

 Witold Szablewski ps. “Zygfryd” nie był członkiem Polskiej Armii Ludowej ani nawet oficerem, legitymacja została prawdopodobnie sfałszowana przez jego ojca Stefana aby umożliwić synowi bezpieczny powrót do komunistycznej Polski z Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie bez ryzyka na represje. Witold postanowił zostać za granicą i do Polski nie powrócił. 

 Członkowie Armii Krajowej i Powstańcy Warszawscy po “wyzwoleniu” przez Armię Czerwoną i narzuceniu Polsce komunistycznego reżimu byli represjonowani, często aresztowani, więzieni i nawet mordowani. Przez to wielu Powstańców w Polsce nie ujawniało się a Ci co byli na Zachodzie, postanowili nie wracać. Legitymacja jest ważnym świadectwem trudnego okresu w Polskiej historii i jak taki dokument mógł uratować życie.

Witold Szablewski ps. „Zygfryd”, syn Stefana i Marii (z domu Marczyńska) Szablewskich, urodzony 02.09.1922 roku w Warszawie. W czasie okupacji, został zaprzysiężony 11 listopada 1941 roku przed Komendantem 2. Rejonu I Obwodu ZWZ Warszawa-Miasto rtm. Władysławem Abramowiczem „Litwinem”.  Do obowiązków „Zygfryda” należało wywoływanie filmów i dostarczanie materiałów fotograficznych. W latach okupacji pracował w Fabryce mebli żelaznych K. Jarnuszkiewicza przy ul. Grzybowskiej 25. W domu Witolda Szablewskiego przy ul. Złotej 31 mieszkał inny żołnierz konspiracji – Józef Stawski ps. „Rybak”, który to namówił „Zygfryda” do wstąpienia do jego oddziału, co też uczynił na przełomie 1942/43 roku. 

W nowym oddziale przydzielony mu został pseudonim „Sęp” – „Witold”. W lipcu 1944 roku otrzymał przydział w I Obwodzie „Radwan” (Śródmieście) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej  w 2 Rejonie „Litwin”, oddział niestety nie jest znany. 

Brał czynny udział w Powstaniu Warszawskim w stopniu Kaprala, jako żołnierz 412 plutonu-9 kompanii-batalionu „Kiliński”. Od 9.09.1944 roku wraz z plutonem wszedł w skład 1 batalionu szturmowego „Rum”-kompania „Romański”. Został ranny 3 września 1944 roku odłamkami granatu w głowę, podczas pełnienia służby w reducie „Królewska 16”. Po opatrzeniu ran wrócił do służby.

Wybuch powstania zastał go w rejonie ul. Solnej. Dołączył do grupy powstańców, z którymi – sam nieuzbrojony – ruszył w kierunku Pawiaka. Wieczorem próbował powrócić na ul. Złotą, jednak silny ostrzał w rejonie Hal Mirowskich to uniemożliwił. Dopiero nad ranem 2 sierpnia dotarł do swojego domu, nie mógł już jednak nawiązać kontaktu z łączniczką „Sawą” i swoim macierzystym oddziałem, wobec czego zgłosił swojemu sąsiadowi, plut. „Rybakowi” akces wstąpienia do jego oddziału. Przyprowadził także trzy osoby, z którymi podczas okupacji pracował w fabryce Jarnuszkiewicza – byli to: Roman Furman (przyjął pseudo „Sęp – Witold”, wcześniej należące do Szablewskiego), Józef Retmańczyk ps. „Czarny” i Ludwik Kowalski ps. „Jeleń”. 3 sierpnia, z grupą wyżej wymienionych zaniósł meldunek plut. „Rybaka” do dowódcy IX zgrupowania WSOP por. „Romańskiego” na ul. Próżną 14. Droga była ciężka, pod stałym ostrzałem z PAST-y i „gołębiarzy” (ukrytych niemieckich strzelców wyborowych). W nagrodę za dostarczenie meldunku por. „Romański” wręczył „Zygfrydowi” belgijski pistolet FN kal. 7,65 mm (No.387793), z którym nie rozstawał się do końca powstania. W ciągu kolejnych tygodni pełnił służbę na różnych placówkach: w PKO na ul. Jasnej, na Poczcie Głównej przy pl. Napoleona, na placówce (barykadzie) Warecka – Nowy Świat, od połowy sierpnia na ul. Zielnej 31 i Próżnej 14.

 Jako strzelec wyborowy 20 sierpnia brał udział w zdobyciu gmachu PAST-y przy ul. Zielnej 37-39. Po tej akcji nadal przebywał na placówkach Zielna 31 i Próżna 14 (tam przy zniszczeniu niemieckiego czołgu). Od 25 sierpnia walczył w reducie „Królewska 16”, tam też nocą 30/31.08.1944 r. uczestniczył w akcji „na pomoc Starówce”. We wrześniu 1944 r. z tej placówki brał udział w wypadzie przez wyłom w kierunku ul. Granicznej, gdzie wraz ze strz. „Zorro” zebrał broń leżącą przy zabitych żołnierzach niemieckich.

Po kapitulacji Warszawskiego Korpusu Armii Krajowej, 5 października rano wyszedł w składzie batalionu „Kiliński” do niewoli niemieckiej. Od 7.10.1944 roku jeniec Stalagu VIII B Lamsdorf o numerze jenieckie 105576, 16 października został przeniesiony do Stalagu IX C Bad Sulza, a 4 listopada do Stalagu IX A Ziegenhain. Po ewakuacji Stalagu IX A Ziegenhain, 11 kwietnia 1945 roku, po długim marszu ewakuacyjnym został uwolniony przez oddziały amerykańskie w pobliżu Bad Sulza. 

Po wyzwoleniu z niewoli przez kilka tygodni pełnił służbę wartowniczą przy amerykańskich oddziałach MP (Military Police). W grupie byłych jeńców francuskich wyjechał do Paryża, gdzie 5 maja 1945 roku wstąpił do Wojska Polskiego, pełniąc służbę w koszarach Bessiera. We wrześniu wyjechał z mjr. Józefem Czapskim do Włoch, tam też wstąpił do 2. Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa otrzymując przydział do 19. kompanii warsztatowej w składzie 2. Warszawskiej Dywizji Pancernej. W czerwcu 1946 roku przeniesiony z korpusem do Wielkiej Brytanii, stacjonował w obozie Hardwick Hall. Po demobilizacji z 11.04.1947 roku wyjechał do Sheffield, gdzie rozpoczął pracę w fabryce Gillbow jako narzędziowiec. Od 1.10.1953 roku do 27.06.1956 roku pracował jako kierownik Domu Kombatanta . Oprócz pracy zawodowej aktywnie uczestniczył w życiu organizacji społecznych, polskich stowarzyszeń kombatanckich i niepodległościowych. Pracę zawodową zakończył w 1987 roku jako dyrektor techniczny i deputy Chairman w koncernie „W.Tyzack, Sons & Turner”. 

Został wielokrotnie odznaczony m.in Krzyżem Walecznych, którego po wojnie nie otrzymał, a w ostatnim rozkazie został wymieniony jako podany do odznaczenia Krzyżem Walecznych. Witold Szablewski zmarł 13.02.2008 roku w Sheffield w Anglii. 

Kierownik Starszego Harcerstwa, Okręg W. Brytania, Naczelny Kierownik Starszego Harcerstwa, Hufcowy Hufca Harcerzy Wilno, był instruktorem na wielu kursach kształcenia instruktorów.