PSZnZ Bardzo Rzadka Odznaka Bojowa 1 Dywizji Grenadierów – Wersja włoska

Najrzadsza wersja odznaki 1 Dywizji Grenadierów Polskich. Jedna z zaledwie 300 odznak wykonanych w maju 1946 roku przez F.M Lorioli. Unikalny artefakt kolekcjonerski.

Odznaka 1 Dywizji Grenadierów, która walczyła w kampanii francuskiej 1940. Wersja bojowa z widocznym wieńcem.

Odznaka została wprowadzona w 1943 roku i przyznawana członkom 1. Dywizji Grenadierów, większość odznak wykonała firma Kirkwood & Son w Edynburgu, jednak ten egzemplarz jest rzadszą wersją wykonaną we Włoszech przez F.M Lorioli.

Odznaka w formie stylizowanego orła w koronie siedzący na tarczy z napisem na obwodzie (Bóg Honor Ojczyzna). W dolnej części tarczy znajduje się wpisany znak grenadierów, płonący granat z inicjałami (D 1 G) 1 Dywizja Grenadierów. Pośrodku tarczy widoczny krzyż lotaryński, częściowo zakrywający orła.

Rewers odznaki jest gładki, z gwintowanym słupkiem i małym wystającym szpicem zapobiegającym obracaniu się na mundurze. Duża nakrętka (22,5 mm) z napisem „F.M Lorioli Milan & Roma”.

Stan fantastyczny jak na zdjęciach.

 Odznaka ta należała do Pułkownika Henryka Spaltensteina. (ur. 13 grudnia 1896, zm. 1973). Pułkownik artylerii Wojska Polskiego.

Urodził się 13 grudnia 1896. W 1913 ukończył IV klasę w Filii C. K. Gimnazjum w Stryju. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W 1923, 1924 był oficerem 80 pułku piechoty (garnizon Słonim), w tym w 1923 jako nadetatowy był przydzielony do Oddziału I Sztabu w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii i zweryfikowany w stopniu porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W 1928 był oficerem 29 pułku artylerii polowej w Grodnie. 27 stycznia 1930 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1932 był oficerem 5 Dywizji Piechoty we Lwowie. W 1939 roku, w stopniu majora, pełnił służbę w 19 pułku artylerii lekkiej w Nowej Wilejce na stanowisku dowódcy IV dywizjonu. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej.

Po przedostaniu się do Francji został oficerem Wojska Polskiego we Francji. W 1940 pełnił funkcję dowódcy III dywizjonu 1 Wileńskiego pułku artylerii lekkiej. Później został oficerem Polskich Sił Zbrojnych.

Po wojnie pozostał na emigracji. W 1960 został awansowany do stopnia pułkownika artylerii. Był członkiem Rady Rzeczypospolitej Polskiej III kadencji (od 9 września 1963 do 20 lipca 1968, z ramienia Związku Ziem Wschodnich), IV kadencji (od 8 października 1969 do 7 listopada 1970, z ramienia Związku Socjalistów Polskich). Zmarł w 1973.