II RP/PSZnZ Unikatowy Zestaw Pamiątek 14 Pułku Ułanów po Generale Grudzińskim.

Wyjątkowe tablo pamiątek związanych z 14 Pułkiem Ułanów Jazłowieckich z kolekcji Generała Antonioniego Grudzińskiego, dowódcy. Tablo przypuszczalnie było eksponowane w Domu Jazłowieckim w Londynie. Na rewersie istnieje stempel Generała Grudzińskiego oraz na awersie kartka z napisem “Kolekcja Pułkownika A.Grudzińskiego. Tablo złożone prawdopodobnie około 1950-64 roku. W skład zestawu wchodzi:

• II RP Oficerska Odznaka 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich z Pierwszego Nadania (Numer 31) – Jan Knedler
• II RP Odznaka Proporczyk Honorowy z Virtuti Militari Oficerów 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich – Jan Knedler
• II RP Ryngraf Pamiątkowy 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich dla Pułkownika Godlewskiego (Buszek Lwów)
• PSZnZ Odznaka Żołnierska 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich – Spink & Son 
• PSZnZ Odznaka Żołnierska 14 Pułku Kawalerii Pancernej – Mackay & Chisholm Edynburg
• PSZnZ Para Proporczyków Emaliowanych 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich

II RP Oficerska Odznaka 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. Odznaka w formie emaliowane na biało maltańskiego krzyża (jedno ramie uszkodzone). W centrum tarcza w kolorach Virtuti Militari (niebiesko-czarna emalia) oraz nałożona miniaturka krzyża Virtuti Militari. W tle  „Słońce podola” z nałożonymi inicjałami „UJ” czyli Ułani Jazłowieccy oraz data „1918” czyli data powstania pułku.Trzyczęściowa konstrukcja. Na rewersie gwintowany słupek oraz wygrawerowany numer „31”. Odznaka z pierwszego nadania z 1922 roku. Odznaka bardzo delikatna podatna na uszkodzenia, bardzo ciężka do znalezienia na rynku. Na odznace nakrętka producenta – Jan Knedler. 

II RP Odznaka Proporczyk Honorowy z Virtuti Militari Oficerów 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. Odznaka w formie proporczyka emaliowanego w kolorach żółtym i białym, u góry nałożona miniaturka krzyża Virtuti Militari. Rewers gładki z puncą srebra Warszawską (1931-39) oraz imiennik Jan Knedler. Proporczyk był nadawany oficerom którzy otrzymali krzyż Virtuti Militari podczas Wojny Polsko-Bolszewickiej, przeważnie grawerowane na rewersie z danymi oficera. 

PSZnZ Odznaka Żołnierska 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich – Spink & Son. 14 Pułk Ułanów Jazłowieckich wchodził w skład 1 Dywizji Pancernej Generała Maczka, a następnie przeniesiony do 16 Brygady Pancernej. Odznaka w kształcie krzyża Maltańskiego, nałożony na rozetę (słońce podola). Pośrodku krzyża wpisany miniaturowy order Virtuti Militari. Na rozecie wpisane inicjały ( UJ ) Ułani Jazłowieccy, oraz data (1918).Rewers odznaki gładki, pośrodku rozety widoczny słupek mocujący. Nakrętka okrągła, sygnowana producentem ( Spink & Son London ). Odznaka wykonana z srebra, testowana na spektrometrze (Ag 95,7%). O tej wersji odznaki wspomina Tony Leszczuk i Krzysztof Barbarski w książce „The Polish Army in the West 1939-47, Commemorative and Specialist Badges, 2020” pozycja 33b, strona 25.

PSZnZ Odznaka Żołnierska 14 Pułku Kawalerii Pancernej – Mackay & Chisholm Edynburg. 14 Pułk Kawalerii Pancernej kontynuował tradycję 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich i wchodził w skład 1 Dywizji Pancernej Generała Maczka, a następnie przeniesiony do 16 Brygady Pancernej. Odznaka w kształcie krzyża Maltańskiego, między ramionami czołgi od góry. Pośrodku krzyża wpisany ośmiokąt z czarną emalią i literami UJ “Ułani Jazłowieccy”, Rewers odznaki gładki, pośrodku rozety widoczny słupek mocujący. Nakrętka okrągła, gładka  O tej wersji odznaki wspomina Tony Leszczuk i Krzysztof Barbarski w książce „The Polish Army in the West 1939-47, Commemorative and Specialist Badges, 2020” pozycja 32b, strona 24.

PSZnZ Para Emaliowanych Proporczyków 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, Niemcy 1945. Proporczyki w żółtym kolorze z białym paskiem. Wykonane z mosiądzu, złocone. Rewers gładki z przylutowanym słupkiem. Nakrętki gładkie z wybitym napisem “Made in Germany”. Proporczyki wykonane na terenie okupowanych niemiec. Rzadkie emaliowane egzemplarze w nienagannym stanie bez żadnych ubytków co stanowi wielką rzadkość. 

II RP Ryngraf Pamiątkowy 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich dla Pułkownika Godlewskiego (Buszek Lwów). Unikatowy ryngraf pamiątkowy, wykonany przez najwybitniejszego Lwowskiego grawera, Władysława Buszka, ofiarowany przez Ułanów Jazłowieckich, w 1935 roku swojemu nowemu dowódcy, płk, Edwardowi Godlewskiemu. Jako jeden z dowódców Armii Krajowej przyczynił się do uratowania Krakowa poprzez wstrzymanie powstania na obszarze AK Kraków. 

Ryngraf w kształcie delikatnie wypukłej tarczy ze srebrnej blachy. W górnej części środka, nałożona plakieta z Matką Boską Jazłowiecką, patronką 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. Poniżej Matki Boskiej na centralnej osi nałożona miniaturka odznaki 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich w formie białego emaliowanego krzyża maltańskiego. W centrum krzyża maltańskiego, okrągła tarczka emaliowana w kolorach niebiesko czarnym – kolorach wstążki Virtuti Militari, na którą nałożony jest miniaturowy krzyż Virtuti Militari. W tle krzyża maltańskiego okrągła rozeta tak zwane “słońce Podola” na którym są wpisane litery UJ (Ułani Jazłowieccy) oraz data powstania pułku – czyli 1918 rok.

Rewers gładki z widocznymi pięcioma nitami mocującymi plakietkę z Matką Boską oraz miniaturkę odznaki. W górnej części wygrawerowany napis “1918 – 1935, DROGIEMU PÓL JAZŁOWIECKICH BOJOWNIKOWI, NA PAMIĄTKĘ KOLEDZY”. Przy rancie dolnego zwieńczenia ryngrafu, widoczne trzy punce – próby srebra probierni Lwowskiej, cecha imienna złotnika “W.B”, oraz pełna punca zakładu “W. BUSZEK LWÓW”.

Jeden z niewielu znanych oryginalnych ryngrafów pamiątkowych 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, nadawanych na specjalną okazję dla najwybitniejszych osób przedwojennej polski. Według naszych badań, nadanych ryngrafów było minimum 7, wliczając w to Marszałka Józefa Piłsudskiego, Generała Tadeusza Komorowskiego oraz Generała Kleeberga. Oferowany egzemplarz jest jednym z dwóch ofiarowanych w 1935 roku ryngrafów. Pierwszy ryngraf otrzymał na pamiątkę pułkownik Andrzej Kunachowicz, kiedy odchodził ze stanowiska dowódcy 14PU, drugi otrzymał jego następca który powrócił do swej rodzimej jednostki po wielu latach, pułkownik Edward Godlewski. Ryngraf pułkownika Andrzeja Kunachowicza jest niemalże identycznym egzemplarzem jak prezentowany egzemplarz i prawdopodobnie stawił parę, można zakładać także że oba zostały wręczone w tym samym momencie. 

 Ryngraf pochodzi z byłej kolekcji Generała Antoniego Grudzińskiego, stanowił element pamiątkowego tablo które prawdopodobnie wisiało w Domu Ułanów Jazłowieckich w Londynie.

Wybitna pamiątka w fantastycznym stanie zachowania po jednym ze znamienitszych polskich bohaterów dwudziestego wieku.

“Edward Józef Godlewski urodził się 10 lipca 1895 roku. W roku wybuchu pierwszej wojny światowej (1914) zdał maturę w gimnazjum w Petersburgu i został wcielony do armii carskiej. Walczył na froncie zachodnim. Po ukończeniu szkoły oficerskiej kawalerii w sierpniu 1917 roku otrzymał stopień podporucznika. W tym samym roku rozpoczął służbę w I Polskim Korpusie Wschodnim. W czerwcu 1918 roku wstąpił do szwadronu polskiego w Stanicy Paszowskiej nad Donem. Oddział ten dał początek 14 Pułkowi Ułanów Jazłowieckich. W lipcu 1919 roku wziął udział w walkach z Ukraińcami pod Jazłowcem. Błyskotliwy polski triumf stał się jednym z symboli, na których budowano w II Rzeczypospolitej mit niezwyciężonej polskiej kawalerii, a zwycięska jednostka została nazwana 14. Pułkiem Ułanów Jazłowieckich.

Za bohaterstwo podczas wojny polsko-bolszewickiej w boju pod Niestanicą 14 sierpnia 1920 roku otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari. W okresie międzywojennym był zawodowym oficerem, odbywał szkolenia, zdobywał kolejne awanse, służył w kilku jednostkach. W momencie wybuchu drugiej wojny światowej w stopniu pułkownika dowodził 14. Pułkiem Ułanów Jazłowieckich.

Szczególnie wsławił się przeprowadzoną 19 września szarżą pod Wólką Węglową. Po walkach w Puszczy Kampinoskiej przebił się ze zdziesiątkowanym Pułkiem do stolicy i walczył w jej obronie. Po kapitulacji Warszawy nie poszedł do niewoli. Za swoją waleczność w wojnie obronnej otrzymał Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Od początku brał czynny w konspiracji. Najpierw w Służbie Zwycięstwu Polski, później w Związku Walki Zbrojnej i ostatecznie w Armii Krajowej. W 1942 roku był inspektorem kierunkowym Komendy Głównej na Okręg Białystok. Od jesieni 1942 roku sprawował stanowisko komendanta Obszaru Białostockiego AK. W maju 1944 został mianowany komendantem Okręgu Kraków AK. Z końcem lipca otrzymał awans na generała brygady. Pomimo wcześniejszych planów i ogłoszenia stanu pełnej gotowości bojowej nie wydał rozkazu rozpoczęcia powstania w Krakowie. 1 września 1944 roku nakazał Batalionowi Partyzanckiemu „Skała” ruszyć na pomoc Warszawie.

19 października 1944 roku został aresztowany w okolicach Kielc. W grudniu trafił do niemieckiego obozu koncentracyjnego Groß-Rosen. Od lutego 1945 roku był więźniem obozu KL Mauthausen. Zmarł z głodu i wycieńczenia na kilka dni przed wyzwoleniem, w maju 1945 roku.”

Antoni Grudziński (ur. 17 listopada 1897 w Wilnie, zm. 1 grudnia 1981 w Londynie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, w 1964 mianowany przez Władysława Andersa generałem brygady. Studiował na Politechnice w Petersburgu. Służbę w wojsku rozpoczynał w lipcu 1918 w dywizjonie ułanów na Kubaniu, przemianowanym w okresie późniejszym na pułk ułanów 4 Dywizji Strzelców generała Żeligowskiego. Z dywizją powrócił do kraju. Był słuchaczem szkoły podchorążych od listopada 1919 do kwietnia 1920. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził plutonem w 14 Pułku Ułanów, do listopada 1926 był w tym samym pułku adiutantem.

Z dniem 2 listopada 1926 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1926–1928. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie na stanowisko oficera sztabu. 24 kwietnia 1930 został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki szefa sztabu 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. Z dniem 1 listopada 1930 został przydzielony do składu osobowego inspektora armii we Lwowie. Powraca w listopadzie 1934 na dowódcę szwadronu w 14 pułku ułanów Jazłowieckich we Lwowie, a w styczniu 1935 otrzymał przydział do Oddziału III Sztabu Głównego. W lipcu 1939 został mianowany zastępcą dowódcy 14 pułku ułanów we Lwowie.

Kampanię wrześniową odbywał w Oddziale Operacyjnym Sztabu Naczelnego Wodza w Polsce, a następnie we Francji, gdzie został przydzielony do Oddziału Operacyjnego Sztabu XX Korpusu Francuskiego. Zastępca szefa Oddziału III sztabu Naczelnego Wodza w Londynie od czerwca 1940. 30 czerwca 1941 objął dowództwo dywizjonu rozpoznawczego I Korpusu, który 30 czerwca 1942 został przeformowany w 1 pułk rozpoznawczy. 13 lipca 1942 przekazał dowodzenie pułkiem i przeszedł na stanowisko zastępcy dowódcy 16 Brygady Pancernej. Oficer do zleceń szefa w sztabie Naczelnego Wodza w Londynie w latach 1943–1944, a od marca do września 1944 oficerem łącznikowym Naczelnego Wodza przy brytyjskim Dowództwie 21 Grupy Armii. We wrześniu 1944 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 10 Brygady Kawalerii Pancernej. Od czerwca 1945 do czerwca 1947 dowodził tą brygadą. W czerwcu 1947 wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia i objął w nim dowództwo 54 Grupy Brygadowej PKPR.

Po demobilizacji osiadł w Londynie. 27 maja 1978 został mianowany zastępcą przewodniczącego Wojskowej Komisji Orzekającej. Był współpracownikiem Instytutu im. gen. Sikorskiego w Londynie. Zginął 1 grudnia 1981 w wypadku drogowym.