II RP Krzyż Walecznych nr 2542 (Krogulec 1) – Albin Różycki, Wstążka Hersego

Polski Krzyż Walecznych. Wersja wykonana z brązu, wyprodukowana przez warsztat Albina Różyckiego w Warszawie z wstążką trzy częściową wykonaną przez Dom Mody Hersego w Warszawie. Wersja 1 według książki Grzegorza Krogulca „Krzyż Walecznych”. Pierwsza wersja Krzyża Walecznych, charakterystyczny brak daty na przodzie krzyża, zamówienie rządowe. Numerowanie 2542.

Krzyż Walecznych nadany Pułkownikowi Bolesławowi Korolewiczowi za Wojnę Polsko-Ukraińską i walki w okolicach Gródka Jagiellońskiego,  przez Generała Tadeusza Rozwadowskiego 13 Marca 1921 roku, numer Krzyża Walecznych 2542.

„Dnia 2 lutego 1919 r. w walkach z ukraińcami pułk. lek. Dr. Korolewicz Bolesław, ówczas w randze majora lekarza jako referent sanitarny Dowództwa „Wschód” brał czynny udział w bitwie pod Tuczapami wsi położonej około 7 klm. na południe od Gródka Jagiellońskiego wśród następujących okoliczności:

Kompanja sztabowa Dowództwa „Wschód” toczyła w dniu 2 lutego 1919 r. od godz. 8 rano bitwę o tę wieś z przeważającymi siłami ukraińskimi.

Mjr. lek. Dr. Korolewicz dowiedziawszy się od rannego plut. tejże kompanii Adamskiego przywiezionego do szpitala w Gródku Jagiellońskim, iż pod wsią, o którą toczy się walka, leży kilku rannych bez opieki lekarskiej i że kompania znajduje się w groźnej sytuacji z powodu z jednej strony większych strat, z drugiej braku amunicji, z własnej inicjatywy zabrawszy ze sobą mjr. lek. Dr. Małczyńskiego, kpt. lek. Dr. Dobiję, 2 szeregowych wojsk sanitarnych, jako też większą ilość amunicji i granatów ręcznych udał się sankami pod Tuczapy na pomoc zagrożonym.

Tutaj przybył o godz. 2.30 po południu w chwili ataku przeważających sił ukraińskich na cofającą się słabą tyralierę kompanii sztabowej. Zebrawszy jeszcze po drodze siedmiu żandarmów z sąsiedniej wioski objął komendę nad resztą pozostałych z tejże kompanii i po rozdaniu amunicji, inicjatywy z karabinem w ręku posławszy na prawą flankę kpt. Dobiję, a na lewą mjr. Małczyńskiego, sam w centrum poprowadził kontratak i zmusił ukraińców do cofnięcia się między zabudowania wsi, zdobywając wzgórze dominujące nad nią. Wobec silnego ognia karabinowego ukraińców, a wobec słabych własnych sił zadecydował nie posuwać się naprzód lecz trzymać za wszelką cenę wzgórze, oczekując na posiłki zapowiedziane przez Dowództwo „Wschód”.

Na wzgórzu owem utrzymał się rzeczywiście do godziny 6 wieczorem, o której to godzinie przybył pluton konnicy z 1 Pułku Ułanów Krechowieckich z dwoma karabinami maszynowymi pod dowództwem por. Potockiego. Po przybyciu tego plutonu ukraińcy wycofali się ze wsi tak, iż po zajęciu tejże można było zaopatrzyć rannych leżących przy wejściu do wsi.

Dr. Korolewicz jako lekarz swym przykładem i osobistą odwagą wśród oddziałów zmęczonych walką na nowo jego bojową wartość i dzięki temu nie tylko pozycja została utrzymana ale oddziały przeszły do kontrataków, co w następstwie ochroniło od zniszczenia zagrożony tor kolejowy Lwów – Przemyśl.

Dwór d. 15.2.21. Małczyński mjr.”

——————————————————

Bolesław Korolewicz (ur. 11 września 1874 w Krakowie, zm. 18 stycznia 1942 tamże) – polski lekarz wojskowy w stopniu pułkownika, doktor nauk medycznych, uczestnik czterech konfliktów zbrojnych, zasłużony w służbie niepodległej Polsce.

Młodość i wykształcenie

Pochodził z krakowskiej rodziny; jego ojciec Wincenty był zarządcą lasów, a matka nosiła nazwisko Śmiałowska. Miał młodszego brata Wincentego Aleksandra, znanego później jako działacza PPS i publicystę. Edukację średnią odbywał w kilku gimnazjach w Krakowie i Bochni, maturę zdał w 1896 pod przybranym imieniem Piotr. Następnie ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1904 roku uzyskał stopień doktora wszech nauk lekarskich. Przez kilkanaście lat pracował naukowo w krakowskiej Klinice Chorób Wewnętrznych, publikując z profesorem Walerym Jaworskim. Równolegle prowadził prywatną praktykę lekarską, m.in. jako lekarz domowy malarza Jacka Malczewskiego.

Kariera wojskowa i udział w wojnach

Służbę wojskową rozpoczął w 1897 roku w armii austro-węgierskiej, a od 1905 posiadał stopień chorążego rezerwy. Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany i brał udział w kampaniach wojennych – m.in. na Lubelszczyźnie i Wołyniu. Awansował na porucznika i objął funkcje sanitarne w Legionach Polskich. Był komendantem zakładu sanitarnego III Brygady, następnie kierował głównym szpitalem legionowym. W 1916 został kapitanem lekarzem, a później zastępcą szefa sanitarnego Legionów. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. W 1918 roku trafił do niewoli austro-węgierskiej, z której został zwolniony dopiero po kilku miesiącach internowania.

W niepodległej Polsce

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. W listopadzie 1918 objął funkcję referenta zdrowia w krakowskim dowództwie. Wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej, broniąc m.in. Lwowa i Przemyśla. W czasie wojny z bolszewikami działał jako organizator zaplecza sanitarnego Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego oraz Frontu Podolskiego, był również osobistym lekarzem gen. Wacława Iwaszkiewicza. W 1920 roku otrzymał stopień pułkownika.

W okresie pokoju zajmował się organizacją wojskowej służby zdrowia. Kierował strukturami sanitarnymi w Dowództwach Okręgów Korpusów w Kielcach, Przemyślu i Krakowie. Pracował także w szpitalu okręgowym. Zawodową służbę zakończył w 1930 roku, przechodząc w stan spoczynku.

Działalność społeczna i samorządowa

Po zakończeniu kariery wojskowej zaangażował się społecznie – pełnił funkcje m.in. prezesa Towarzystwa Przyjaciół Związku Strzeleckiego oraz zarządu Związku Rezerwistów. W 1933 roku został radnym miasta Krakowa.

II wojna światowa i ostatnie lata

W kampanii wrześniowej 1939 służył jako lekarz 6 Dywizji Piechoty w ramach Armii „Kraków”. Wzięty do niewoli przez Niemców, został wypuszczony jako lekarz zgodnie z prawem międzynarodowym. W okupowanym Krakowie pracował w Szpitalu dla Inwalidów Wojennych Czerwonego Krzyża.

Zmarł 18 stycznia 1942 roku w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera XXXIV-zach-6).

Polski Krzyż Walecznych przyznawany za waleczność na polu bitwy. Nagroda w kształcie krzyża, w środku polski orzeł w koronie z rozpostartymi skrzydłami. Na ramionach napis „Na Polu Chwały”. Dolne ramię bez daty.

 Rewers z mieczem i wieńcem laurowym z napisem „Walecznym”. Na górnym ramieniu wybity numer “2542”.

 Krzyż w fantastycznym stanie, głębokiej patynie oraz rzadko zachowanej oryginalnej nadaniowej wstąże. Stan jak na zdjęciach.